baharın gidişi miydi yoksa baharın hiç gelmeyişi mi

yola koyuldum ama ilerlemek ne de zor

huzura tekrar kavuşacağını zannedip sonu düşünmek

ama en sonunda yol fısıldıyor 

''sen ne kadar ilerlersen hüzün sana o kadar yakın''


insan eninde sonunda hep yitirmekle kalıyor 

haykırıp haykırıp duruyor ama kimse işitmiyor

varlığıyla yokluğunun bir ihtimale dayalı olduğunu da çok iyi biliyor

ama yine de tutunuyor 


olup bitip dönen her şeye bir ah çekip

ah deyip geceleri erteliyorum

kalabalıkları itiyorum

kupkuru kalabalık 


birileri ısrarla şiirlerime giriyor

şiirlerime giren kalbimden de çıkmıyor

kendime ağlamamayı dayatıyorum

o ise bana en büyük ağlamayı dayattı 


odalardan odalara yataktan balkona dolaşıyorum

uykulardan kışın sert yüzünden baharın yumuşak kısmına geçiyorum

kitaplardan çıkamıyorum omuzlarım taşıyamıyor 

yüküm ağır yeryüzü hafif


günlerden perşembe nisanın on dördü

saat akşamın on kırk beşiydi 

bedenim öyle yorgun ama umudum o kadar tazeydi

ama taze olan bir şey insana nasıl acı verebilirdi ki

anı, anılarımız ve acı, acılarımız

hayal kurmayı ve umut etmeyi benden öğrenen insanın günüydü


ellerimde iki saksı

kulağımda sevdiği şarkılar çalıyordu

filtre kahveleri hala tazeydi

zamanın içinde sıkışık kaldığım nadir anlardan birisiydi

kafamda bin bir senaryo mevcuttu ve en berbatı oldu

yirmi üç yıllık hayatımda ilk defa birisi beni toz duman etmişti


ama saksılar kırılmadı 

aksine taşlaştı elimde kaldı

tamamıyla kalbim ve zihnim 

büyük ihtimalle ölmüştük 

şehir kan kıyametti 

gökyüzü bir anda yeryüzüyle çarpıştı

sıkışıp kaldım kaldırımda 


köşe başları artık benim için intihar

otogarlar ise katil 

bile bile insan 

kendi ipini boynuna nasıl geçirebilirdi ki

boynumdaki o iz hep orada olacak

ben öldüğümle kaldım


oysa ben uyanmamıştım

kalkmamıştım o yataktan

düşlerimden düşme ölme diye

ama senin düşesin gidesin varmış


birini mektup yazacak kadar 

pencerenin kenarına çiçek koyacak kadar 

çok sevmiştim

ne mutlu bana 

artık vitrinin olmaktan vazgeçiyorum 


hoşça kal bahar



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

tükeniş

dışarıda akıp giden bir hayat var biliyorum. ama ne yapsam tutunamıyorum o hayata. izleyici olarak kalıyorum. denedim denedim tekrar o hayata dahil olmak istedim ama olmadı. tekrar gülümsemek istedim sadece, vadesi dolmuş insanları arkamda bırakarak, hayatın koşuşturmacasında turlayacak nefesim kalmadı. yok yok gidecek yerim yok kalmadı. tükettim bütün nefesimi ve nefsimi. sürprizli sabahlar yok. şimdiki zamanı dahi kaçırıyorum. kalbimin çürüğü hala aynı tazelikte. titreyen bakışlarım mutlu numarası yapmıyor. yüzsüz çırpınışlardan vücudum derbeder oldu. uyumadığım gecelerin sabahında artık umut yok. yaraları kabullenmekten vazgeçtim. artık yorulmaktan çok yoruldum. ve pencerelerim kirli duvarlarım rutubetli  bardaklarım pis odalarım ışıksız  ve artık tüm yalanlar renksiz artık gitme vakti değil artık bekleme vakti değil artık yok olma vakti
Devamı

kahve ve melatonin

kalkar kalkmaz kendine bir filtre kahve yaptı ama içmeye başlamadı. öylece bakakaldı fincana. ufuk çizgisinin çok uzaklarda olduğu bir denizi hayal etti. uçsuz bucaksız derin sularda yaşamına devam eden balıkları düşündü. bir yandan da engin bir gökyüzünü düşlüyordu. o mesafeden bakınca balıklar yıldızlar gibi parlayacaktı ve göz kamaştıracaktı. hem insanoğlu kendi gökyüzünü kendisi oluşturmuyor muydu? kendi gökyüzünü belirleyen insanlar özgürdür.  kahvesinden bir yudum aldı ve masaya bıraktı. her an içine soğuk işliyordu. evin her köşesi soğuk. duvarlardan sular damlıyordu. elleri, yüzü, burnu... kıpkırmızı olmuştu. her gün dua ediyordu o soğuktan hasta olup tüm gün yataktan tavanı seyredebilmek için. tavanın her köşesinde özgürlüğünü arıyordu. özgürlüğün her anlamı o tavanın boyasında gizliydi. ama özgürlüğün tavanı yoktu, sınırları yoktu. o koskoca gökyüzünü o tavana sığdırmıştı. karanlık düşünceler, ıssız hisler ve derin yalnızlık. hepsi orada gizliydi. ne zaman ayağa kalksa başı o
Devamı

huyumdur hep dirilirim

hiçbir duyguyu barındırmadan  bir boşlukta süzülüyorum koca bir boşluk oluştu birden kendiliğinden  şimdi ise yok hiçbir şey uğruna üzülecek  sebeplerim tükendi  kendimi kandırdığım noktaları silmem gerek karalamıyorum artık cümlelerin üstünü her şeye zamana bırakmaktan vazgeçtim daha fazla zamanım yok yetişmeye çabalamıyorum vazgeçtim koşuşturmaktan  derin bir nefes aldıktan sonra  kırıldığım yerlerden toparlanıyorum kalbim yorgun zihnim bulanık  etrafıma kulak asmaktan sağır oldum aylardır çok yalnız uyudum  ama en kalabalık rüyaları gördüm bu bahar çıplak ayakla rüzgarı bekleyeceğim gözlerimi kaçırmayacağım bahardan saçlarım bir uzayıp bir kısalıyor her şeyin mümkün olduğu sabahlar geri gelir mi ki  sadece eski sokaklarda koşmayı özledim zaman akıyor su akıyor kaybettiğim sabahları tekrar oldurmam gerek  bu bahar yeniden tomurcuklanacak  ben benliğim belki de yeni bir başlangıcın habercisidir  yeniden başlamak için her şeyi yıkmanın tam vakti yarınlar önümde yürünür ve bulunur belki
Devamı