mezarlar papatyalar

yitiriyorum aklımı baştan sona 

çıkıyor ruhum bedenimden yavaşça

özlüyorum eski zamanları

tütüyor burnumda geçmiş

kendime gururla baktığım anları

şimdi kim geride kaldı? 

ne geride kaldı?

yitik suretimin parçacıkları

cam kırıntıları

kalbimin çatlakları

birkaç çizik yüzümde

söyleyin şimdi bana

yaşayan bir ölü müyüm yoksa?

kim bu akıtan zehrini bu sayfalara?

hemen şimdi söyleyin bana

zaman şimdi çatlak bir ayna

parça parça suretler yansıtmakta

evet şimdi söyleyin bana

yaşayan bir ölü müyüm yoksa?

bazı sesler var kulaklarımda

yitirirken parmak izlerimi çıkan son sözler dudaklarımda

pul pul dökülen tenim

yine o sesler kulaklarımda

bakınıyorum etrafa yok kimse kendimden başka

ah yalvarıyorum tanrıya!

yaşayan bir ölü müyüm yoksa?

şimdi son sesler boğazımda

ben yaşayamayan bir ölümlüyüm oysa

hiçbir zerre geri gelecekmiş gibi değil

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

tükeniş

dışarıda akıp giden bir hayat var biliyorum. ama ne yapsam tutunamıyorum o hayata. izleyici olarak kalıyorum. denedim denedim tekrar o hayata dahil olmak istedim ama olmadı. tekrar gülümsemek istedim sadece, vadesi dolmuş insanları arkamda bırakarak, hayatın koşuşturmacasında turlayacak nefesim kalmadı. yok yok gidecek yerim yok kalmadı. tükettim bütün nefesimi ve nefsimi. sürprizli sabahlar yok. şimdiki zamanı dahi kaçırıyorum. kalbimin çürüğü hala aynı tazelikte. titreyen bakışlarım mutlu numarası yapmıyor. yüzsüz çırpınışlardan vücudum derbeder oldu. uyumadığım gecelerin sabahında artık umut yok. yaraları kabullenmekten vazgeçtim. artık yorulmaktan çok yoruldum. ve pencerelerim kirli duvarlarım rutubetli  bardaklarım pis odalarım ışıksız  ve artık tüm yalanlar renksiz artık gitme vakti değil artık bekleme vakti değil artık yok olma vakti
Devamı

kahve ve melatonin

kalkar kalkmaz kendine bir filtre kahve yaptı ama içmeye başlamadı. öylece bakakaldı fincana. ufuk çizgisinin çok uzaklarda olduğu bir denizi hayal etti. uçsuz bucaksız derin sularda yaşamına devam eden balıkları düşündü. bir yandan da engin bir gökyüzünü düşlüyordu. o mesafeden bakınca balıklar yıldızlar gibi parlayacaktı ve göz kamaştıracaktı. hem insanoğlu kendi gökyüzünü kendisi oluşturmuyor muydu? kendi gökyüzünü belirleyen insanlar özgürdür.  kahvesinden bir yudum aldı ve masaya bıraktı. her an içine soğuk işliyordu. evin her köşesi soğuk. duvarlardan sular damlıyordu. elleri, yüzü, burnu... kıpkırmızı olmuştu. her gün dua ediyordu o soğuktan hasta olup tüm gün yataktan tavanı seyredebilmek için. tavanın her köşesinde özgürlüğünü arıyordu. özgürlüğün her anlamı o tavanın boyasında gizliydi. ama özgürlüğün tavanı yoktu, sınırları yoktu. o koskoca gökyüzünü o tavana sığdırmıştı. karanlık düşünceler, ıssız hisler ve derin yalnızlık. hepsi orada gizliydi. ne zaman ayağa kalksa başı o
Devamı

huyumdur hep dirilirim

hiçbir duyguyu barındırmadan  bir boşlukta süzülüyorum koca bir boşluk oluştu birden kendiliğinden  şimdi ise yok hiçbir şey uğruna üzülecek  sebeplerim tükendi  kendimi kandırdığım noktaları silmem gerek karalamıyorum artık cümlelerin üstünü her şeye zamana bırakmaktan vazgeçtim daha fazla zamanım yok yetişmeye çabalamıyorum vazgeçtim koşuşturmaktan  derin bir nefes aldıktan sonra  kırıldığım yerlerden toparlanıyorum kalbim yorgun zihnim bulanık  etrafıma kulak asmaktan sağır oldum aylardır çok yalnız uyudum  ama en kalabalık rüyaları gördüm bu bahar çıplak ayakla rüzgarı bekleyeceğim gözlerimi kaçırmayacağım bahardan saçlarım bir uzayıp bir kısalıyor her şeyin mümkün olduğu sabahlar geri gelir mi ki  sadece eski sokaklarda koşmayı özledim zaman akıyor su akıyor kaybettiğim sabahları tekrar oldurmam gerek  bu bahar yeniden tomurcuklanacak  ben benliğim belki de yeni bir başlangıcın habercisidir  yeniden başlamak için her şeyi yıkmanın tam vakti yarınlar önümde yürünür ve bulunur belki
Devamı