darmadağın

evsiz kedileri biliyorum
karnı aç köpekleri görüyorum 
ışıksız odalarda yaşıyorum
soğuk duvarlardan kaçıyorum
odalarım kendim kadar karardı
kahvelerim artık soğuk ama hala içiyorum
bardak kirli ve kırılacak gibi
duvara fırlatıyorum yere düşürüyorum hala sağlam
hala sağlam hala yarasız
yaraları tuzla ovarsan geçer


üç beş saniyelik rüyalarımda yaşıyorum
soğuk bu rüyalar
kaçıyorum saklanıyorum 
kesik kesik hatıralar
kesik kesik yaralar
tamamlanmayacak
duasız kalan bir çocuk gibi
kala kalacak orta yerinde evin
beş kavanoz incir reçeli
bir kavanoz çilek 
birkaç lokma ekmek
gibi

yatağın köşesinde 
mutfak tezgahında 
balkonda terasta
evin her bir köşesinde
seni anıyorum seni arıyorum
her göz yaşımda sen varsın
sana son vedamdaki halin 
hala hafızamda
son el sallayışın
son öpüşün
son bakışın 
son ses tonun
son gidişin


gece uyurken
sabah uyanırken
o kadar zorlanıyorum ki 
herhangi bir isteğim kalmadı

özür dilerim 
umarım bir gün affına sığınabilirim

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

tükeniş

dışarıda akıp giden bir hayat var biliyorum. ama ne yapsam tutunamıyorum o hayata. izleyici olarak kalıyorum. denedim denedim tekrar o hayata dahil olmak istedim ama olmadı. tekrar gülümsemek istedim sadece, vadesi dolmuş insanları arkamda bırakarak, hayatın koşuşturmacasında turlayacak nefesim kalmadı. yok yok gidecek yerim yok kalmadı. tükettim bütün nefesimi ve nefsimi. sürprizli sabahlar yok. şimdiki zamanı dahi kaçırıyorum. kalbimin çürüğü hala aynı tazelikte. titreyen bakışlarım mutlu numarası yapmıyor. yüzsüz çırpınışlardan vücudum derbeder oldu. uyumadığım gecelerin sabahında artık umut yok. yaraları kabullenmekten vazgeçtim. artık yorulmaktan çok yoruldum. ve pencerelerim kirli duvarlarım rutubetli  bardaklarım pis odalarım ışıksız  ve artık tüm yalanlar renksiz artık gitme vakti değil artık bekleme vakti değil artık yok olma vakti
Devamı

kahve ve melatonin

kalkar kalkmaz kendine bir filtre kahve yaptı ama içmeye başlamadı. öylece bakakaldı fincana. ufuk çizgisinin çok uzaklarda olduğu bir denizi hayal etti. uçsuz bucaksız derin sularda yaşamına devam eden balıkları düşündü. bir yandan da engin bir gökyüzünü düşlüyordu. o mesafeden bakınca balıklar yıldızlar gibi parlayacaktı ve göz kamaştıracaktı. hem insanoğlu kendi gökyüzünü kendisi oluşturmuyor muydu? kendi gökyüzünü belirleyen insanlar özgürdür.  kahvesinden bir yudum aldı ve masaya bıraktı. her an içine soğuk işliyordu. evin her köşesi soğuk. duvarlardan sular damlıyordu. elleri, yüzü, burnu... kıpkırmızı olmuştu. her gün dua ediyordu o soğuktan hasta olup tüm gün yataktan tavanı seyredebilmek için. tavanın her köşesinde özgürlüğünü arıyordu. özgürlüğün her anlamı o tavanın boyasında gizliydi. ama özgürlüğün tavanı yoktu, sınırları yoktu. o koskoca gökyüzünü o tavana sığdırmıştı. karanlık düşünceler, ıssız hisler ve derin yalnızlık. hepsi orada gizliydi. ne zaman ayağa kalksa başı o
Devamı

huyumdur hep dirilirim

hiçbir duyguyu barındırmadan  bir boşlukta süzülüyorum koca bir boşluk oluştu birden kendiliğinden  şimdi ise yok hiçbir şey uğruna üzülecek  sebeplerim tükendi  kendimi kandırdığım noktaları silmem gerek karalamıyorum artık cümlelerin üstünü her şeye zamana bırakmaktan vazgeçtim daha fazla zamanım yok yetişmeye çabalamıyorum vazgeçtim koşuşturmaktan  derin bir nefes aldıktan sonra  kırıldığım yerlerden toparlanıyorum kalbim yorgun zihnim bulanık  etrafıma kulak asmaktan sağır oldum aylardır çok yalnız uyudum  ama en kalabalık rüyaları gördüm bu bahar çıplak ayakla rüzgarı bekleyeceğim gözlerimi kaçırmayacağım bahardan saçlarım bir uzayıp bir kısalıyor her şeyin mümkün olduğu sabahlar geri gelir mi ki  sadece eski sokaklarda koşmayı özledim zaman akıyor su akıyor kaybettiğim sabahları tekrar oldurmam gerek  bu bahar yeniden tomurcuklanacak  ben benliğim belki de yeni bir başlangıcın habercisidir  yeniden başlamak için her şeyi yıkmanın tam vakti yarınlar önümde yürünür ve bulunur belki
Devamı