elinde patladı hayat

artık kimsesizsin

kimsenin tek bir kişinin bile seni merak ettiği yok

en derin uykularında zihnine giren

uyandığında ilk aklına gelen artık

yarım kalan rüyaların devamını istediğin an yok oldu


yağmurların arttığı 

güneşin etkisini kaybettiği 

rüzgarların ise eskisi gibi esmediği anlar başladı

kendi anlamlandırmaktan yoruldun

kendine bir şeyler edinmekten bıktın

ondandır artık eskisi gibi konuşmuyorsun

ondandır artık eskisi gibi bitirmiyorsun 

kitapları şiirleri filmleri ve yazman gereken şiirleri


eve yalnız dönmekten yoruldun

uykuya açsın

başını en sert yastığa koyuyorsun

sırf yalnızlığını bastırmak için

yatıştırmak istiyorsun paramparça düşlerini

en derin uykun en çok üşüdüğün an 

en derin uykun yalnızlığı duvarın kenarında hissettiğin an

rüyalar yok artık rüyaları beklemiyorsun

ama en çokta zihnini bastırıyorsun 


yoruldun

en çok cevap vermekten yoruldun

bundandır kısa kesiyorsun cevapları

bitiremiyorsun şiirin ilk kıtasını 

bitmiyor romanın ilk sayfası


yorgunluğun yalnızlıktan değil

yorgunluğun kaybetmekten

hayat bir karabasan gibi çöküyor üstüne

ama sen yine yavru kedinin seni selamlamasını sev

ama ama sen yine de bulutların bir pamuk olmasını seyret 

ama ama ama sen yine sonbaharın sonunda ilkbaharına kavuşacaksın 


herkesi ve her şeyi unutturan

baştan sona ne varsa altüst eden birini 

unutmak zordur

ama zor olan şey ise umut etmek beklemek 

inanmak ise bambaşka

ben inanmaktan bertaraf oldum

inanmaktan çok yoruldum anlıyor musun


gecede bıraktığın gözyaşları uyudu çoktan

hayat çoktan devam etti

yüzsüz çırpınışların size sabaha kadar devam etti

saklandığın yerde her şey apaçık ortada 

sen ise kayıpsın


elinde patladı hayat 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

tükeniş

dışarıda akıp giden bir hayat var biliyorum. ama ne yapsam tutunamıyorum o hayata. izleyici olarak kalıyorum. denedim denedim tekrar o hayata dahil olmak istedim ama olmadı. tekrar gülümsemek istedim sadece, vadesi dolmuş insanları arkamda bırakarak, hayatın koşuşturmacasında turlayacak nefesim kalmadı. yok yok gidecek yerim yok kalmadı. tükettim bütün nefesimi ve nefsimi. sürprizli sabahlar yok. şimdiki zamanı dahi kaçırıyorum. kalbimin çürüğü hala aynı tazelikte. titreyen bakışlarım mutlu numarası yapmıyor. yüzsüz çırpınışlardan vücudum derbeder oldu. uyumadığım gecelerin sabahında artık umut yok. yaraları kabullenmekten vazgeçtim. artık yorulmaktan çok yoruldum. ve pencerelerim kirli duvarlarım rutubetli  bardaklarım pis odalarım ışıksız  ve artık tüm yalanlar renksiz artık gitme vakti değil artık bekleme vakti değil artık yok olma vakti
Devamı

kahve ve melatonin

kalkar kalkmaz kendine bir filtre kahve yaptı ama içmeye başlamadı. öylece bakakaldı fincana. ufuk çizgisinin çok uzaklarda olduğu bir denizi hayal etti. uçsuz bucaksız derin sularda yaşamına devam eden balıkları düşündü. bir yandan da engin bir gökyüzünü düşlüyordu. o mesafeden bakınca balıklar yıldızlar gibi parlayacaktı ve göz kamaştıracaktı. hem insanoğlu kendi gökyüzünü kendisi oluşturmuyor muydu? kendi gökyüzünü belirleyen insanlar özgürdür.  kahvesinden bir yudum aldı ve masaya bıraktı. her an içine soğuk işliyordu. evin her köşesi soğuk. duvarlardan sular damlıyordu. elleri, yüzü, burnu... kıpkırmızı olmuştu. her gün dua ediyordu o soğuktan hasta olup tüm gün yataktan tavanı seyredebilmek için. tavanın her köşesinde özgürlüğünü arıyordu. özgürlüğün her anlamı o tavanın boyasında gizliydi. ama özgürlüğün tavanı yoktu, sınırları yoktu. o koskoca gökyüzünü o tavana sığdırmıştı. karanlık düşünceler, ıssız hisler ve derin yalnızlık. hepsi orada gizliydi. ne zaman ayağa kalksa başı o
Devamı

huyumdur hep dirilirim

hiçbir duyguyu barındırmadan  bir boşlukta süzülüyorum koca bir boşluk oluştu birden kendiliğinden  şimdi ise yok hiçbir şey uğruna üzülecek  sebeplerim tükendi  kendimi kandırdığım noktaları silmem gerek karalamıyorum artık cümlelerin üstünü her şeye zamana bırakmaktan vazgeçtim daha fazla zamanım yok yetişmeye çabalamıyorum vazgeçtim koşuşturmaktan  derin bir nefes aldıktan sonra  kırıldığım yerlerden toparlanıyorum kalbim yorgun zihnim bulanık  etrafıma kulak asmaktan sağır oldum aylardır çok yalnız uyudum  ama en kalabalık rüyaları gördüm bu bahar çıplak ayakla rüzgarı bekleyeceğim gözlerimi kaçırmayacağım bahardan saçlarım bir uzayıp bir kısalıyor her şeyin mümkün olduğu sabahlar geri gelir mi ki  sadece eski sokaklarda koşmayı özledim zaman akıyor su akıyor kaybettiğim sabahları tekrar oldurmam gerek  bu bahar yeniden tomurcuklanacak  ben benliğim belki de yeni bir başlangıcın habercisidir  yeniden başlamak için her şeyi yıkmanın tam vakti yarınlar önümde yürünür ve bulunur belki
Devamı