içimde bir huzursuzluk var

soğuk, ağlak ve yorgun

standart, sıkkın ve argın

kabullen

kabullen

çalış 

çalış

bekle

bekle 

bir saniye neredesin ki sen

kendine bakmaktan bile korktuğun yerdesin

pencereni açmayacak kadar sevmediğin yerdesin

toprağın kokusunu kuşların sesini hissetmediğin yerde

odaların evsiz 

bütün kış sıkışık kaldın o odada 

fısıldadın duvarlarına

kahveyi soğuk içtiğin günleri hatırla 

o son yudumu hatırla

sahi sen ne hatırlıyorsun

sahiden

ben çok soğuk kahve içtim

çok kavga ettim geçmiş zamanın sesleriyle

kendimden ve geçmişimden çok kaçtım

ama bu kaçışları sırtlanacak bir günüm daha kalmadı


yabancı hayatların vitrini olmaktan bıktım

artık yüzüm yok 

yüzsüz çırpınışlarım bundandır

hayatın ellerinde patladığını görmek 

bu hissi tatmak da garip

tutunmak günaşırı güçleşti 

kendinde bile tutunacak bir dal bulamadığında 

hayatın o tokadı ansızın seni bulur


çok uzun zamandır yolunda gitmediğimi yoldan çıktığımı 

var olan şeylerin aslında hiç var olmadığını 

kendime iyilik adı altında kötülükler yaptığımı

yerimde saydığımı

fark ettim

farkındalık güzel bir şey 


yaşatmaya çalıştığım her şey elimde

çok sevdim

çok direttim 

çok uğraştım

çok üzüldüm

çok içten istedim

çok içten istediklerim sevgisizlere kalp verdi

hep yanlışları sevdim

hem de inançsızları


olmayacak olana çok gittim 

geçmişimi anımı geleceğimi düşünmeden gittim 

gide gide mahvoldum 

ne zaman bu sefer oldu desem

hayatın o çamuru sertçe yüzüme vuruyor 


artık günaydınların bir kıymeti yok

çünkü gün aymıyor

günaydın merhaba nasılsınız bunların değeri yok

artık harfler büyümüyor

harfler daraldı daralıyor daralacak 


günün batsın diyeceğim insanlara günaydın demekten de bıktım 

bıkkınlık hat safhada 

güçlü görünmekten 

görmezden gelmekten 

yalnızlığın dibine çökmekten 

o dibi iyice sıyırmaktan 

kalbin ve ruhun daralmasından 

usandım 

usandığım yerlerden çok kez koptum


yok yok 

kayboldu

kaybeden yanlarımda hiç saksı yok 

baharın gelişi kıştan belli değil

kendimi kendime ait hissettiğim anlara 

iyiliğin yarınlara yettiği günlere

kalbin sakinleştiği zamanlara 


eskisi gibi sanki

ısıtmıyor içimi 

hiçbir yer

hiçbir şey 

ve de hiçbir kimse




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

tükeniş

dışarıda akıp giden bir hayat var biliyorum. ama ne yapsam tutunamıyorum o hayata. izleyici olarak kalıyorum. denedim denedim tekrar o hayata dahil olmak istedim ama olmadı. tekrar gülümsemek istedim sadece, vadesi dolmuş insanları arkamda bırakarak, hayatın koşuşturmacasında turlayacak nefesim kalmadı. yok yok gidecek yerim yok kalmadı. tükettim bütün nefesimi ve nefsimi. sürprizli sabahlar yok. şimdiki zamanı dahi kaçırıyorum. kalbimin çürüğü hala aynı tazelikte. titreyen bakışlarım mutlu numarası yapmıyor. yüzsüz çırpınışlardan vücudum derbeder oldu. uyumadığım gecelerin sabahında artık umut yok. yaraları kabullenmekten vazgeçtim. artık yorulmaktan çok yoruldum. ve pencerelerim kirli duvarlarım rutubetli  bardaklarım pis odalarım ışıksız  ve artık tüm yalanlar renksiz artık gitme vakti değil artık bekleme vakti değil artık yok olma vakti
Devamı

kahve ve melatonin

kalkar kalkmaz kendine bir filtre kahve yaptı ama içmeye başlamadı. öylece bakakaldı fincana. ufuk çizgisinin çok uzaklarda olduğu bir denizi hayal etti. uçsuz bucaksız derin sularda yaşamına devam eden balıkları düşündü. bir yandan da engin bir gökyüzünü düşlüyordu. o mesafeden bakınca balıklar yıldızlar gibi parlayacaktı ve göz kamaştıracaktı. hem insanoğlu kendi gökyüzünü kendisi oluşturmuyor muydu? kendi gökyüzünü belirleyen insanlar özgürdür.  kahvesinden bir yudum aldı ve masaya bıraktı. her an içine soğuk işliyordu. evin her köşesi soğuk. duvarlardan sular damlıyordu. elleri, yüzü, burnu... kıpkırmızı olmuştu. her gün dua ediyordu o soğuktan hasta olup tüm gün yataktan tavanı seyredebilmek için. tavanın her köşesinde özgürlüğünü arıyordu. özgürlüğün her anlamı o tavanın boyasında gizliydi. ama özgürlüğün tavanı yoktu, sınırları yoktu. o koskoca gökyüzünü o tavana sığdırmıştı. karanlık düşünceler, ıssız hisler ve derin yalnızlık. hepsi orada gizliydi. ne zaman ayağa kalksa başı o
Devamı

huyumdur hep dirilirim

hiçbir duyguyu barındırmadan  bir boşlukta süzülüyorum koca bir boşluk oluştu birden kendiliğinden  şimdi ise yok hiçbir şey uğruna üzülecek  sebeplerim tükendi  kendimi kandırdığım noktaları silmem gerek karalamıyorum artık cümlelerin üstünü her şeye zamana bırakmaktan vazgeçtim daha fazla zamanım yok yetişmeye çabalamıyorum vazgeçtim koşuşturmaktan  derin bir nefes aldıktan sonra  kırıldığım yerlerden toparlanıyorum kalbim yorgun zihnim bulanık  etrafıma kulak asmaktan sağır oldum aylardır çok yalnız uyudum  ama en kalabalık rüyaları gördüm bu bahar çıplak ayakla rüzgarı bekleyeceğim gözlerimi kaçırmayacağım bahardan saçlarım bir uzayıp bir kısalıyor her şeyin mümkün olduğu sabahlar geri gelir mi ki  sadece eski sokaklarda koşmayı özledim zaman akıyor su akıyor kaybettiğim sabahları tekrar oldurmam gerek  bu bahar yeniden tomurcuklanacak  ben benliğim belki de yeni bir başlangıcın habercisidir  yeniden başlamak için her şeyi yıkmanın tam vakti yarınlar önümde yürünür ve bulunur belki
Devamı