kovalıyorsun kendi kendini

v1

çoğu şeyi iyiye gitsin diye 

sonunda kimseye kötülüğüm dokunmasın diye

yapıyorum

yaptıklarımın çoğu zaman farkındayım

bir sürü insan da biz hep buradayız diyor

ama insanın kafası karışıyor 

nerede o buradayız diyenler

bilmiyorum

bilmiyorum kendimizi niye bu kadar ciddiye alıyoruz

daha ileriye daha iyiye gitmek için sürekli bir şeyler söylüyorum

kimsenin kötülüğünü düşünmedikçe en kötü ben oluyorum

insanın kafası karışıyor hep

ne yapınca iyiyim ve seviliyorum

ne yapınca kötüyüm ve nefret ediliyorum

ama ben hiçbir şey yapmıyorum

vazgeçtim

artık nadir de olsa ağzımı açacağım

çok nadiren bir şeyler fısıldayacağım

yazarak


v2

çok seviyorum diyenler en günahkar 

kimse kimseyi sevmiyor

herkes kendini seviyor

sevgi öldü gitti çoktan

ben bana ait olmayandan 

benim olmayan andan

yoruldum

ait hissedemiyorum

olacak ya olmayacak olan fark etmez

mevzu hiçlik 


v3

uzağa gitmeme gerek yok

yeni sokaklar bulmak için

kayıpken geçtiğin sokakların adını bilemezsin

sonunu bilmediğim yollara gitmeliyim

çıkmalı o sokaklar bilinemezliğe 

insanları meşgule aldım 

sarılacak omuz dahi yok

sahi

ben onu da unuttum 

duvarlarım fotoğrafsız 

merdiven çıkmayı bilmeyen ayaklarım

çoktan yerçekimini yendi


v4

sen hiç kendi karanlığında kayboldun mu?

kendin kadar karardın mı karanlıkta?

kahve lekesi çıkmamış bardak misali

o leke hiç gitmiyor hiç 

sen kahveyi soğuk içmek nedir bilir misin?

bilmezsin

sahiden sen ne biliyorsun

bir tek yakınlarda birisi yok onu biliyorsun

amına koyayım 

bir bok bilmiyorsun 


v5

evsiz kedileri köpekleri 

ağaçtaki kuşları

pencere kenarındaki çiçekleri

sevecek kadar çok seviyorum bu hayatı

ötesi var mı sanmam

sevgiden öte tek bir şey var

o da umut 

umutsuzluğa alışmak kadar da kötüsü yok

her şey kötüye gidiyorken kimse kalmaz

herkes geçti geçti der ama hiç geçmez

herkes iyi ki varsın der ama hiç kimse nerede olduğunu bilmez 


v6

artık geçmiş zaman ekiyle uğraşma

arkada kalan ruhlarla kavga etmekten vazgeç

sen o zamana ait değilsin 

sen sadece kendine aitsin

belli bir zamana ve mekana değil

tek korkun geçmişe bağlı kalmaktı

ama geçti

geçmiş geçti

andasın anın içindesin

aynı zamanda artık kendindesin







Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

tükeniş

dışarıda akıp giden bir hayat var biliyorum. ama ne yapsam tutunamıyorum o hayata. izleyici olarak kalıyorum. denedim denedim tekrar o hayata dahil olmak istedim ama olmadı. tekrar gülümsemek istedim sadece, vadesi dolmuş insanları arkamda bırakarak, hayatın koşuşturmacasında turlayacak nefesim kalmadı. yok yok gidecek yerim yok kalmadı. tükettim bütün nefesimi ve nefsimi. sürprizli sabahlar yok. şimdiki zamanı dahi kaçırıyorum. kalbimin çürüğü hala aynı tazelikte. titreyen bakışlarım mutlu numarası yapmıyor. yüzsüz çırpınışlardan vücudum derbeder oldu. uyumadığım gecelerin sabahında artık umut yok. yaraları kabullenmekten vazgeçtim. artık yorulmaktan çok yoruldum. ve pencerelerim kirli duvarlarım rutubetli  bardaklarım pis odalarım ışıksız  ve artık tüm yalanlar renksiz artık gitme vakti değil artık bekleme vakti değil artık yok olma vakti
Devamı

kahve ve melatonin

kalkar kalkmaz kendine bir filtre kahve yaptı ama içmeye başlamadı. öylece bakakaldı fincana. ufuk çizgisinin çok uzaklarda olduğu bir denizi hayal etti. uçsuz bucaksız derin sularda yaşamına devam eden balıkları düşündü. bir yandan da engin bir gökyüzünü düşlüyordu. o mesafeden bakınca balıklar yıldızlar gibi parlayacaktı ve göz kamaştıracaktı. hem insanoğlu kendi gökyüzünü kendisi oluşturmuyor muydu? kendi gökyüzünü belirleyen insanlar özgürdür.  kahvesinden bir yudum aldı ve masaya bıraktı. her an içine soğuk işliyordu. evin her köşesi soğuk. duvarlardan sular damlıyordu. elleri, yüzü, burnu... kıpkırmızı olmuştu. her gün dua ediyordu o soğuktan hasta olup tüm gün yataktan tavanı seyredebilmek için. tavanın her köşesinde özgürlüğünü arıyordu. özgürlüğün her anlamı o tavanın boyasında gizliydi. ama özgürlüğün tavanı yoktu, sınırları yoktu. o koskoca gökyüzünü o tavana sığdırmıştı. karanlık düşünceler, ıssız hisler ve derin yalnızlık. hepsi orada gizliydi. ne zaman ayağa kalksa başı o
Devamı

huyumdur hep dirilirim

hiçbir duyguyu barındırmadan  bir boşlukta süzülüyorum koca bir boşluk oluştu birden kendiliğinden  şimdi ise yok hiçbir şey uğruna üzülecek  sebeplerim tükendi  kendimi kandırdığım noktaları silmem gerek karalamıyorum artık cümlelerin üstünü her şeye zamana bırakmaktan vazgeçtim daha fazla zamanım yok yetişmeye çabalamıyorum vazgeçtim koşuşturmaktan  derin bir nefes aldıktan sonra  kırıldığım yerlerden toparlanıyorum kalbim yorgun zihnim bulanık  etrafıma kulak asmaktan sağır oldum aylardır çok yalnız uyudum  ama en kalabalık rüyaları gördüm bu bahar çıplak ayakla rüzgarı bekleyeceğim gözlerimi kaçırmayacağım bahardan saçlarım bir uzayıp bir kısalıyor her şeyin mümkün olduğu sabahlar geri gelir mi ki  sadece eski sokaklarda koşmayı özledim zaman akıyor su akıyor kaybettiğim sabahları tekrar oldurmam gerek  bu bahar yeniden tomurcuklanacak  ben benliğim belki de yeni bir başlangıcın habercisidir  yeniden başlamak için her şeyi yıkmanın tam vakti yarınlar önümde yürünür ve bulunur belki
Devamı