macenin sonsuz sayılı günleri

dört yanım keder kuşattı her tarafımı hüzün  umut bana çok acı verdi korku yüzümü kapladı  kalbim ise karardı kalbim ay kadar karanlık gözlerim kör sözlerimse sönük gerçeklerden kaçmak o kadar yordu ki artık nereye gittiğime dair bir fikrim yok  ellerim varmıyor artık  dilimde tüy kalmadı sayıklamaktan gözlerim yaşsız kaldı ağlamaktan  herkesin unuttuğunu biz hatırlamasak her şey daha kolay olabilirdi zihin kurnaz aklın çaresiz bir yandan süründük bir yandan yola tutunduk o yolda tekrar tekrar kaybolduk kimi sevsem  kim beni sevse sevgim acı içinde  sevgim hep sahipsiz 

evsiz kedileri biliyorum karnı aç köpekleri görüyorum  ışıksız odalarda yaşıyorum soğuk duvarlardan kaçıyorum odalarım kendim kadar karardı kahvelerim artık soğuk ama hala içiyorum bardak kirli ve kırılacak gibi duvara fırlatıyorum yere düşürüyorum hala sağlam hala sağlam hala yarasız yaraları tuzla ovarsan geçer üç beş saniyelik rüyalarımda yaşıyorum soğuk bu rüyalar kaçıyorum saklanıyorum  kesik kesik hatıralar kesik kesik yaralar tamamlanmayacak duasız kalan bir çocuk gibi kala kalacak orta yerinde evin beş kavanoz incir reçeli bir kavanoz çilek  birkaç lokma ekmek gibi yatağın köşesinde  mutfak tezgahında  balkonda terasta evin her bir köşesinde seni anıyorum seni arıyorum her göz yaşımda sen varsın sana son vedamdaki halin  hala hafızamda son el sallayışın son öpüşün son bakışın  son ses tonun son gidişin gece uyurken sabah uyanırken o kadar zorlanıyorum ki  herhangi bir isteğim kalmadı özür dilerim  umarım bir gün affına sığınabilirim