macenin sonsuz sayılı günleri

v1 ruhumuza, bedenimize hatta zihnimizin en diplerine işleyen toplum, bu yozlaşmış toplum ne zaman son bulacak? o gün geldiğinde her bir zerremize neşe saçacak elbet o günlere ulaşacağız ve kainat derin bir nefes alacak boş bir ceviz kabuğu misali ve yeryüzünün tahammülü kalmayacak ve biz elbet bu uykudan uyanacağız v2 her şeyi deniyoruz ama her şeyden vaz geçiyoruz insanoğlu ne de kibirli ve unutkan hepimizin ruhu tutsak başkasının avuçlarında bu yüzdendir ki fark edemeyiz olup biteni ve gelip geçeni v3  daha çok gencim yüzüm kırışıklıklara  yüreğim tutkulara kalbim ise insanlara yabancı çok yabancı v4  neyse ki insanoğlu hırsından ve acımasızlığından ödün vermiyor ve de tanrıya çok şükür her geçen gün şahit olmasına rağmen bunları izliyor ve muhtemelen gülüyor ve de tanrı iyi ki var her geçen gün ona olan inançsızlık artıyor hem iyi ki varsın hem de hiç yoksun tanrım v5 hatırlamak ne de güzel bir eylem insan zihni o kadar kurnaz ki  aklımızın alamayacağı oyunlar vazgeçediğimiz insanl

gitti ve onu bir daha görmedim bir daha var olmadı sonsuza dek elveda  sonsuza kadar yok oluş yolunu ve izini kaybettirip  havalanan toz bulutu gibi kayboldu gitti  o günden beri o kadar çok zonkladı ki kafam  o kadar çok düşündüm ki onu  kim bilir kaç saat bakışlarının cazibesinde kaç saat sesinin tonunda kayboldum her şey bir düş gibi yaşanmıştı  tadına varamadan  kokusunu hapsedemeden  solup giden anlar sonraları hem acı hem de keyifle anılacak zamanlar bu kadar mıydı  o soğuk hazzı geride bırakmaya ne gerek vardı bakışınla sarılışınla vücut bulan aşkımı derinliklere gömmüşüm meğer çocukça gurura yenilmişim kibrime teslim olmuşum usanmışım ruhumu iğrenç bir tiksinti sarmış anlık zevklerden kaçmışım  sefilliğin dibine çökmüşüm sürüklenmişim  ruhumda yanan o ateşi bir anda söndürmüşüm  ben ki mezara yaşarken gömülmüşüm  yara çok  yara o kadar çok ki  bu satırları sadece karanlıkta ağlayanlar anlar kesik kesik ağlayanlar  ağlaması bile tamamlanamayan insanlar  seni özleyeceğim  seni ho