macenin sonsuz sayılı günleri

hiç terk edildin mi? hiç birilerine yazıp yazıp sildiğin oldu mu?   hiç birilerinin yazdıklarını ve fotoğraflarını görmemek için sessize aldın mı?  hiç sırf onunla olan hatıralarınızı anımsamamak için kafanda onca şeyi öldürdün mü? hiç olmadık zamanlarda aklına gelen ve onca anıya seni maruz bırakan birisi oldu mu? hiç içinde sönmeyen bir ateşin içerisinde ıssız ve kimsesiz kaldın mı? hiç gerçekleşmeyecek onca anı ve planları kafanda kurup kendini kandırdın mı? hiç litrelerce şarap içtikten sonra bile kusmadan sabahladın mı? hiç elini bile tutamadığın bir insanın ellerinin sıcaklığını hissettin mi? hiç kokusunu bile bilmediğin bir insanın kokusunu burnundan içeriye çektin mi? hiç varlığını bile görmediğin insanın rüyalarına defalarca girmesine şahit oldun mu? hiç yalnızlıkla büyüdüğün oldu mu? hiç hayatın ellerinden düştün mü? hiç sarılmadığın bir insanın kollarını açıp sana koştuğunu düşledin mi? hiç birisine şiir yazdın mı? hiç evsiz odalarda kaldın mı? hiç aşk aşk diye duvarlara fıs

çoktan alıştık umutsuzluğa ve de acıya dert bile uğramıyor artık yatağa da küs girdik sahi ne çok ayrıldık ne çok barıştık ne çok kaybolduk ne çok elde ettik ne çok yollar gittik ne çok rüzgarı ve sıcağı hissettik ne çok kahve  ne çok şarap içtik ne çok kendimizden geçtik ne çok vazgeçtik  sahi senden vazgeçtim hatta hayatı bile geçtim zaten toz tanesinden halliceyiz öğrenemedik biz biz olmayı sınırlarımızda hapis gürültüde kayıp yönsüz ve yersiz pusulasız nereye varacağını bilmeyen adımlar  tesadüfen yoldayız ama haberimiz yok solmuş birkaç insan yüzüne rastladım yine ama, ama yine de yolun sonunda o maviliği görüyorum ufka dalıp dalıp yanımda sen varmışcasına  güz başlarken sen giderken sevgilim ben oradaydım zaten senden vazgeçeli göremiyorum şehrin güzelliklerini duyamıyorum denizin sesini tadamıyorum hiçbir yemeği hissedemiyorum kendimi dokunamıyorum kimseye ama yine de sürsün sonbahar sen yine gel eylülde  ama yine de biz biz olamıyoruz sevgilim sahi sevgilim sokaklarda adımız yo